Ile zarabia prywatny detektyw

Blog

Osoby zastanawiające się nad zawodem prywatnego detektywa często chcą wiedzieć, jakie są właściwie jego zarobki? Wynagrodzenie detektywa zależy od konkretnej sprawy i umową między nim a klientem.

To wielkość pobieranych stawek za godzinę, a także ilość zleceń wpływa na jego wypłatę. Nie bez znaczenia jest również to, czy śledczy działa na własną rękę, czy może jest zatrudniony przez agencje detektywistyczna. Należy także pamiętać, że specjalista może liczyć na wyższe wynagrodzenie w sporych miastach, takich jak Kraków, Warszawa czy Wrocław. Sama konkurencja także oddziałuje na jego zarobki oraz renoma danego biura detektywistycznego. Czasem pomimo niewielkiej miejscowości, detektyw może zarobić duże pieniądze, gdyż jest często w tym wypadku jedynym fachowcem w rejonie.

Jaki jest zakres usług detektywa?

Na wysokość wynagrodzenia specjalisty wpływa w pewien sposób też zakres oferowanych przez niego usług. Klientami śledczych są nie tylko osoby prywatne, ale również duże korporacje i kancelarie prawne. Może on świadczyć naprawdę szeroki zakres usług. Pracownicy agencji detektywistycznych zajmują się między innymi udowadnianiem zdrady niewiernych małżonków czy partnerów, ale także poszukiwaniem osób zaginionych. Jeśli chodzi o pierwszy przypadek, takie usługi są niezwykle popularne, gdyż dla wielu osób to jedyna droga ku udowodnieniu zdrady. Policja nie zajmuje się takimi sprawami, natomiast samodzielne śledzenie partnera nie daje zawsze zadowalających efektów. W przypadku zaginięć policja rozpoczyna swoje czynności dopiero po 48 godzinach. Detektyw natomiast może rozpocząć właściwie od razu swoją pracę. Jest on świetnym wyborem w wielu sprawach, w których może on stanowić jedyną możliwą pomoc. Podejmuje się on również spraw mających na celu wykrycie tego, czy klient jest obserwowany i inwigilowany. Nie tylko osoby prywatne decydują się na jego usługi, ale też firmy. Często zajmuje się on sprawdzaniem danej osoby, kontrahenta, partnera tudzież członka zarządu. Zbiera informacje na temat majątku danego podmiotu czy jego wiarygodności, korzystając przy tym z białego wywiadu.

Ile zarabia detektyw i co wpływa na wysokość jego wynagrodzenia?

Z usług detektywistycznych korzysta się coraz więcej osób prywatnych, jak i firm. Wysoka popularność tego rodzaju firm wynika z ich niebywałej skuteczności i szybkości w wykonywaniu swoich zadań. To ile zarabia detektyw, zależy od wielu różnych czynników, co ważne sama agencja nie jest w stanie określić swojemu klientowi to, ile dokładnie będzie kosztowała dana usługa.

Istotnym czynnikiem, od którego zależy wynagrodzenie specjalisty, jest stopień trudności danej sprawy. Przeważnie śledczy wyceniają koszt prowadzonej sprawy według godzin pracy śledczego. Trzeba jednak wziąć pod uwagę to, że w każdym momencie koszt takiej usługi może wzrosnąć. Należy doliczyć do tego same koszty uzyskania informacji, koszty wykonania materiałów, koszty za dojazdy czy przejazdy i wiele innych. Oczywiście w przypadku kosztów dodatkowych, specjalista informuje o nich swojego zleceniodawcę i rozpoczyna swoje czynności, dopiero po jego akceptacji.

Najlepsi detektywi są w stanie zarobić nawet kilka średnich wynagrodzeń w miesiącu. Co ważne, agencje detektywistyczne podają orientacyjne ceny, jednak należy do nich jeszcze doliczyć 23 procent podatku Vat. Przeciętne stawki detektywa za godzinę pracy zaczynają się od 50 złotych, a kończą nawet na 1500 złotych. Nie można jednoznacznie określić tego, ile dokładnie jest w stanie zarobić śledczy w ciągu miesiąca. Trzeba wziąć pod uwagę nie tylko rodzaj sprawy i ilość poświęconych godzin, ale także ilość zleceń. Przy założeniu, że specjalista przyjmuje średnio ok. 130 zleceń typu udowodnienie zdrady, a najniższa stawka za takie zlecenie wynosi 1000 złotych, można łatwo obliczyć, ile zarobi w ciągu roku. Przyglądając się oficjalnym raportom, można dowiedzieć się, iż wynagrodzenie detektywa znajduje się w przedziale między 3770 złotych a 4790 złotych.

Ile zarabia detektyw zatrudniony w agencji detektywistycznej?

Oczywiście więcej zarabia samodzielny detektyw, natomiast ten zatrudniony w agencji może liczyć na liczne premie i benefity. Firmy oferują także swoim pracownikom służbowe samochody i karnety na zajęcia sportowo-rekreacyjne. Warto pamiętać, iż zarobki śledczego zatrudnionego w agencji zależą głównie od pracodawcy, jak i kwalifikacji zatrudnionej osoby. Przeciętnie zakłada się jednak, iż detektyw zarabia nawet ponad 5 tysięcy złotych na rękę. Im bardziej znane, cenione i renomowane biuro detektywistyczne, tym na wyższe wynagrodzenie może liczyć jego pracownik. Klient musi pamiętać o tym, że decydując się na skorzystanie z jego usług, może zapłacić więcej, aniżeli wynikało to z początkowych ustaleń.

Ile kosztuje detektyw?

Na wynagrodzenie detektywa wpływa jego skuteczność i popularność. Skuteczny detektyw może zarobić nawet dwa razy więcej od średniej krajowej, a czasem nawet więcej. Przeciętny w swoim fachu specjalista może liczyć na wynagrodzenie rzędu 3,5- 4 tys. zł netto. Ceny często ustalane są indywidualnie z klientem i trochę dostosowywane do jego możliwości finansowych.

Jeśli chodzi o cenę poszczególnych usług, wygląda to w następujący sposób:

• Obserwacja całodzienne (8h)na ternie Polski – koszt 1200 zł,
• Badanie DNA- koszt 1000 zł,
• Weryfikacja CV kandydata- koszt 1500 zł,
• Badanie przeszłości wskazanej osoby- koszt od 1500 zł,
• Ustalenie właściciela numeru telefonu- koszt 1000 zł,
• Potwierdzenie adresu zamieszkania- koszt 500 zł,
• Ustalenie miejsca zamieszkania osoby- koszt 1500 zł,
• Dostarczenie materiału do badań DNA- koszt 3000 zł,
• Wywiad gospodarczy- koszt od 150 do 3000 złotych,
• Sprawdzenie pomieszczeń w celu wykrycia podsłuchów i urządzeń szpiegowskich- 40 zł za m2 co najmniej 1000 zł,
• Sprawdzenie pojazdu pod kątem podsłuchów i ukrytego GPS- koszt 1000 zł,
• Ustalenia majątkowe: ruchomości-koszt 1000 zł, nieruchomości- koszt 1000 zł.

Sprawy z zakresu regulowanego Kodeksem karnym to koszty rzędu od 1500 zł za dzień pracy detektywa. Do wszystkich powyższych cen, należy jeszcze doliczyć podatek Vat w wysokości 23 procent.

Zarobki detektywa a jego inwestycje

Detektyw prowadzący własną działalność, musi liczyć się z pewnymi kosztami związanymi z jej działaniem. Nie są to wcale niskie koszty. Pierwszym kosztem przed założeniem takiej działalności jest oczywiście zdobycie licencji. Niektóre osoby decydują się również na uzyskanie niezbędnej wiedzy na specjalnych kursach albo studiach detektywistycznych. One także nie należą do najtańszych, ale na pewno podnoszą renomę specjalisty i zwiększają do niego zaufanie. Ponadto, śledczy nie może wykonywać skutecznie i sprawnie swoich czynności bez posiadania profesjonalnego sprzętu. W tej pracy potrzebne są przede wszystkim urządzenia audiowizualne, aparaty fotograficzne, mikrokamery czy innowacyjne środki łączności. Ponadto, w prowadzeniu działań przydaje się także szybki pojazd, który nie może się oczywiście rzucać w oczy. Czasem zdarza się, że niezbędne okazuje się też odpowiednie przebranie. Trzeba wówczas zainwestować w odpowiednie ubranie. Wszelkie te koszty należy wziąć pod uwagę w ustalaniu stawki, mając na uwadze, iż nie są to jedyne koszty umożliwiające pracę w tym zawodzie. Należy także doliczyć inne koszty takie jak: koszty utrzymania biura, strona internetowa, reklama, umeblowania, ewentualnie pensje innych zatrudnionych pracowników, dojazdu.

Kto może pracować w tym zawodzie?

Aby móc legalnie pracować jako detektyw, należy w pierwszej kolejności zdobyć licencję detektywistyczną. Może ją uzyskać osoba mająca minimum 21 lat, z wykształceniem co najmniej średnim, niekarana. Zdanie jej nie jest wcale proste, gdyż wymaga posiadania umiejętności i sporej wiedzy. Detektyw powinien umieć zapanować nad sobą. Musi mieć silne nerwy i potrafić działać nawet w stresujących sytuacjach. Ponadto, musi być to osoba o zdolnościach interpersonalnych. To świetny zawód dla byłych wojskowych czy policjantów. Detektyw musi być też odważny i liczyć się z różnego rodzaju niebezpieczeństwami. Dobrze, jeśli zna techniki samoobrony.

W jaki sposób unieważnić ślub kościelny?

Blog

Decyzja p zawarciu związku małżeńskiego powinna być gruntownie przemyślana a związek powinien przetrwać do końca życia małżonków. To jest ideał do którego powinno się dążyć, jednakże nie zawsze jest tak kolorowo a praktyka życiowa nie pokrywa się z piękną teorią. 

Czym jest stwierdzenie nieważności małżeństwa? 

  Po tym jak o stwierdzenie nieważności małżeństwa wystąpił i otrzymał je prominentny działacz partii rządzącej, temat stał się niezwykle głośny. Staż małżeński nie ma większego znaczenia pod względem procesowym, również małżonkowie którzy mają potomstwo mogą starać się skutecznie o unieważnienie. Najpełniej można określić pracę adwokatów kościelnych jako tych którzy badają czy małżeństwo kościelne zaistniało czy też nie, dlatego też trudno mówić o anulacji bądź o rozwodzie kościelnym, jeżeli okaże się, że dany związek przed Bogiem i majestatem Kościoła Katolickiego nie został zawarty. W mowie potocznej jednak często pada termin anulacja, rozwód kościelny. Chcąc być poprawnym językowo należy użyć zwrotu stwierdzenie bądź też orzeczenie nieważności  małżeństwa, gdyż te terminy najpełniej wyrażają daną sytuację prawną. 

Co bada sąd kościelny, w jaki sposób przebiega procedura unieważnienia związku małżeńskiego? 

Pierwszym krokiem jest wniesienie skargi powodowej, przez jednąś ze stron. Bywa, że skargę wnoszą oboje małżonkowie. W skardze wymienia się przyczyny, które mogą spowodować, że małżeństwo można uznać za zawarte niezgodnie z prawem. Można wymienić kategorie podstaw, będą to:

• zrywające przeszkody małżeńskie, m.in. przeszkoda wieku, przeszkód tych jest dwanaście, rzadko występują w procesie, gdyż są weryfikowane już w chwili przygotowań do zawarcia związku małżeńskiego, są to przeszkody: wieku, niezdolność płciowa czyli impotencja, przeszkoda węzła małżeńskiego, problem związany z zawarciem małżeństwa z osobami nieochrzczonymi możliwy do obejścia dzięki dyspensie, przeszkoda święceń oraz przeszkoda ślubów zakonnych, przeszkoda uprowadzenia, czyli gdyby ktoś porwał i zmusił do zamążpójścia, chyba, że po wyzwoleniu osoba którą zmuszono do ślubu zadecyduje, że chce być w związku, wtedy prawo kanoniczne mówi, że małżeństwo się uważnia, przeszkoda występku, czyli małżonkobójstwo, przeszkody relacyjne, czyli pokrewieństwa w linii prostej każda, do IV stopnia w linii bocznej, powinowactwo, przeszkoda przyzwoitości publicznej, przeszkoda pokrewieństwa prawnego, czyli brak możliwości małżeństwa z adopcyjną córką/adopcyjnym synem  ;
• wady zgody małżeńskiej, gdzie jedna bądź dwie strony nie chcą ślubu w Kościele Katolickim, bądź też nie chcą go w formie w jakiej KK tego wymaga np. nie chcą posiadać potomstwa bądź też nie chce tego jedna ze stron, najczęściej podawany jest w tym miejscu kanon mówiący, że dany partner bądź partnerka nie jest w stanie z powodów psychicznych udźwignąć ciężarów małżeńskich, biegli kościelni w tym aspekcie pełnią nieocenioną pomoc, do tej grupy wchodzi brak minimum poznania małżeńskiego, czyli gdy osoby się nie znają, np. po tygodniu znajomości się pobierają, kolejną przeszkodą jest podstęp przy zawieraniu małżeństwa, czyli umyślne wprowadzenie w błąd, ponadto symulacja zgody, zawieranie małżeństwa pod warunkiem, ponadto przyjaźń i bojaźń;
• przeszkody zgody kanonicznej, czyli związane z formą zawarcia związku małżeńskiego, czy wszystko było zgodnie z prawidłami Kościoła Katolickiego, liturgią itd.;

Najczęściej jako argument podawany jest fakt niezdolności natury psychicznej do zawarcia związku małżeńskiego. 

Czy można się rozwieść kanonicznie dwukrotnie bądź trzykrotnie? 

Można rozwieść się kanonicznie wielokrotnie, każdy proces jest inny. Najczęściej osoby które przychodzą do adwokata kościelnego to kobiety które były poniżane przez partnera, upokarzane, bite oraz mężczyźni, którzy zostali oszukani przez partnerki. W świetle zaistniałej sytuacji, każdy powinien mieć szansę na rozpoczęcie nowego życia na łonie Kościoła Katolickiego. 

Czym jest wstępna konsultacja prawna? 

Wstępna konsultacja prawna pozwala wybadać, czy dana osoba ma szansę na uzyskanie unieważnienia związku małżeńskiego. Przeprowadzona we właściwy, analityczny sposób rozmowa z prawnikiem, pozwala określić czy warto podjąć się tej sprawy, czy jest szansa na uzyskanie pożądanego rozstrzygnięcia. Najczęściej rozmowa ta jest całkowicie nieodpłatna, każdy może przyjść i uzyskać odpowiedź na swoje wątpliwości związane z prawnym unieważnieniem. Dobry, wiarygodny adwokat kościelny zawsze będzie otwarty na taką rozmowę, która pozwoli albo pozbyć się złudzeń albo też da nadzieję na pożądane rozstrzygnięcie. W innym razie tzn. bez wstępnej konsultacji prawnej, dana osoba mogłaby żyć niepotrzebnymi złudzeniami. Adwokat kościelny jest w trakcie tego spotkania szczery, gdyż najważniejsze jest dobro osobny, która udaje się do niego, która obdarzyła go zaufaniem. 

Jak długo trwa proces kościelny w trybie zwykłym? 

Proces o unieważnienia związku małżeńskiego w trybie zwykłym trwa około 2 lat. W procesie tym zeznają małżonkowie oraz świadkowie, powoływany jest również biegły. Świadkowie mają wydane świadectwo kwalifikacyjne, są oni weryfikowani przez proboszczów parafii do których należą. Świadectwo związane z kwestiami prawdomówności przesyłane jest bezpośrednio do sądu. Uwidoczniony jest trend zwyżkowy, coraz więcej klientów udaje się do prawników z prośbą o unieważnienie związku małżeńskiego. Średnio w Polsce jest ok. 4000 spraw rokrocznie rozpatrywanych o unieważnienie ważności małżeństwa, mamy 41 sądów kościelnych. Polacy są coraz bardziej świadomi, media pełnią funkcję informacyjną oraz budują pozytywny obraz procesów o unieważnienie zawarcia związków małżeńskich. 

Czym się różni rola adwokata kościelnego od prawnika w procesie cywilnym/świeckim? 

Adwokat kościelny jest specjalistą od prawa kanonicznego, niczym anioł stróż który przeprowadza po jego zawiłościach. Adwokat świecki bądź też radca prawny nie jest prawnikiem kościelnym. Warto uważać, gdyż wielu radców prawnych podaje się za adwokatów kościelnych, jednakże nimi nie są. Warunki, które należy spełnić, żeby zostać adwokatem kościelnym to ukończone studia z zakresu prawa kanonicznego, ponadto dyplom licencjata kościelnego. 

Czy zmienia się status dzieci poczętych w małżeństwie? 

Status prawny dzieci poczętych w małżeństwie nie ulega zmianie, nadal pomimo unieważnienia związku małżeńskiego pozostają dziećmi ślubnymi. 

Co w sytuacji, kiedy jedna ze stron w dalszym ciągu uznaje ważność małżeństwa? 

Oboje małżonkowie otrzymują pismo o nieważności małżeństwa, jednak bywa tak, że jedna ze stron nie chce uznać wydanego postanowienia. Pytanie o ważność i nieważność jest jednym z tych, które padają najczęściej. Kwestia jest wyjaśniana w sposób następujący, jeśli nie doszło do zawarcia małżeństwa w zgodzie z prawem, przed Bogiem uchodzi ono za niebyłe. Otrzymując unieważnienie ślubu kościelnego, może być załączona klauzula o braku zezwolenia na kolejny ślub kościelny. Klauzula jest zawierana do godziwości, tzn. jeśli dana osoba zawrze związek małżeński ponownie zostanie uznany za ważny ale niegodziwy. 

Czym jest kanon 1095 n.3? 

Kodeks Prawa Kanonicznego w kanonie 1095 n.3 stwierdza, że niezdolni do zawarcia małżeństwa są ci, którzy z przyczyn natury psychicznej nie są zdolni podjąć istotnych obowiązków małżeńskich. Kanon jest wynikiem pracy kanonistów, powstał w toku praktyki jurysprudencji. Prawnicy uznali, że aby małżeństwo było ważne, nupturienci muszą wykazać się niezbędną wiedzą oraz rozeznaniem intelektualnym. Niezbędnym i podstawowym warunkiem psychicznej zdolności do ważnego zawarcia małżeństwa jest umiejętność posługiwania się rozumem. Kanon 1095 n.3 jest jednym z owoców Soboru Watykańskiego II, w konstytucji duszpasterskiej o Kościele odnaleźć można uzupełnioną definicję małżeństwa. Przesłankami do uznania małżeństwa za nieważne mogą być czynniki tj. chroniczny alkoholizm, patologiczne uzależnienie od hazardu, nimfomania. 

Na czym polega praca prywatnego detektywa w trakcie spraw o stwierdzenie nieważności małżeństwa? 

Udział detektywa jest nieodzowny w przypadku rozwodów, zwłaszcza gdy małżonkowie planują udowodnić sobie zdradę. Zadaniem detektywa jest zebranie niezbitych dowodów na zdradę oraz zgromadzenie informacji o aspektach życia, które są podstawą do orzeczenia stwierdzenia nieważności. Zadaniem prywatnego detektywa jest również wykrycie potajemnie uprawianego hazardu, sprawdza czy osoba śledzona nie nadużywa alkoholu, nie zażywa narkotyków. Detektywi często diagnozują uczestnictwo osoby śledzonej w organizacjach przestępczych oraz w sektach religijnych. Raporty, które są sporządzane stają się podstawą procesu o stwierdzenie nieważności małżeństwa. Detektywi nawiązują współpracę z adwokatami kościelnymi, w wyniku których pracownicy agencji detektywistycznych występują jako świadkowie konkretnych zdarzeń. Pamiętać należy, że tzw. dowody niegodziwe w świetle kan. 1527 par.1 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r. a zwłaszcza w art. 157 par. 1 tej instrukcji, również są wykorzystywane w procesach, o czym decyduje przewodniczący składu sędziowskiego. Dowody niegodziwe będą wykorzystane, jeśli zdaniem przewodniczącego nie godzą w postanowienia n 1753 Katechizmu Kościoła Katolickiego, nie może dojść do sytuacji, że cel będzie uświęcał środki. Wsparcie prywatnych detektywów jest nieocenione i często decydujące w prowadzonym procesie. Bez ich udziału, wielu spraw nie udałoby się pozytywnie, w pożądany przez powód sposób rozstrzygnąć. 

Porwanie rodzicielskie – Co Robić?

Blog

Nawet jeśli małżeństwo podczas sprawy rozwodowej ustaliło plan sprawowania władzy rodzicielskiej, to jednak często któraś ze stron nie dotrzymuje tychże ustaleń. Niestety to właśnie dziecko cierpi najbardziej na kłótniach i braku porozumienia rodziców. Dosyć drastycznym rozwiązaniem, na jakie decyduje się któryś z opiekunów małoletniego, jest dopuszczenie się porwania tudzież uprowadzenia.

Czym dokładnie jest porwanie rodzicielskie?

Porwania rodzicielskie są szczególnym rodzajem porwań, do którego dopuszczają się najczęściej ojcowie małoletnich. Według Zarządzenia nr 48 Komendanta Głównego policji porwanie rodzicielskie jest to zdarzenie, przez które jedno z rodziców czy też opiekunów prawnych mających władzę rodzicielską bez woli oraz wiedzy drugiego rodzica wywozi, czy też zatrzymuje małoletniego, a więc tym samym pozbawia drugiego rodzica czy opiekuna możliwości utrzymywania kontaktu z dzieckiem w przysługującym mu zgodnie z prawem zakresie.

Porwanie rodzicielskie jest więc sytuacją, w której dziecko jest uprowadzane czy zatrzymywane przez jednego rodzica posiadającego władzę rodzicielską, bez zgody drugiego. W ten sposób druga strona nie może utrzymywać kontaktu z małoletnim, ani też sprawować nad nim opieki.

Jakie czynniki zwiększają zagrożenie porwaniem rodzicielskim?

Niektóre sytuacje zwiększają prawdopodobieństwa porwania tudzież uprowadzenia małoletniego. Takim czynnikiem jest przede wszystkim rozpad małżeństwa oraz sprawa rozwodowa. Narastające konflikty odbijają się na psychice dziecka. Rodzice pomimo równi praw do opiekowania się małoletnim, mogą nawzajem utrudniać sobie tę opiekę. Niekiedy jedna ze stron ogranicza kontakty z dzieckiem drugiemu rodzicowi. Doprowadza do wówczas do sytuacji, kiedy decyduje się on na ostateczność, czyli porwanie. Ryzyko takiej sytuacji wzrasta także, jeśli rodzic już wcześniej nie stosował się do umówionego planu spotkań, zatrzymując przy sobie na dłużej dziecko, aniżeli było to ustalone.

Porwanie rodzicielskie a obowiązujące prawo

Mogłoby się wydawać, iż aktualnie obowiązujące regulacje prawne nie są zbyt efektowne w egzekwowaniu przestrzegania prawa. Rodzicie w ciężkiej sytuacji, często nie mogą skutecznie dochodzić swoich praw. Często dochodzi do niesłusznego przekonania, iż skoro małoletni znajduje się, pod opieką jednego z rodziców to musi być bezpieczny. Należy jednak pamiętać, że to mylne przekonanie. W praktyce główną przyczyną takich zachować przez jednego z opiekunów prawnych jest chęć zemsty na drugiej stronie. Niestety zdarza się, że dziecku jest wmawiane, iż odizolowany rodzic odszedł od rodziny i urwał kontakty. Rodzice będący w ostrym konflikcie nie wiedzą, jak bardzo ich działania wpływają źle na relację rodziców z dzieckiem, jak i jego zdrowie psychiczne. Według specjalistów najważniejszym powodem porwania dziecka jest:

• zmiana miejsca zamieszkania rodzica, 
• dobro podopiecznego,
• chęć zapewnienia dziecku właściwej opieki,
• wymuszenie podjęcia określonej czynności przez opiekuna,
• chęć zemsty na partnerze.

Uprowadzenie przez rodzica niemającego praw rodzicielskich  czy zatrzymanie małoletniego jest przestępstwem. Zostało ono określone w art. 211 kodeksu karnego:

„Kto, wbrew woli osoby powołanej do opieki lub nadzoru, uprowadza lub zatrzymuje małoletniego poniżej lat 15 albo osobę nieporadną ze względu na jej stan psychiczny lub fizyczny, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5”.

Regulacja ta służy ochronie instytucji opieki i nadzoru oraz ochronie dóbr małoletniego w formie prawa do kontaktów z obojgiem rodziców.

Co, jednak jeśli rodzic ma prawo do sprawowania opieki nad dzieckiem? W tym wypadku rodzic dopuszczający się porwania rodzicielskiego, może mieć ograniczone prawa rodzicielskie. Co za tym idzie, nie będzie mógł decydować o ważnych sprawach małoletniego.

Porwanie rodzicielskie a uprowadzenie dziecka

W świetle prawa porwanie i uprowadzenie są to dwa odmienne terminy, chociaż na pierwszy rzut oka mogą one oznaczać to samo. Uprowadzenie małoletniego przez matkę albo ojca to sytuacja, w której dziecko jest zabierane przez rodzica albo opiekuna, który nie posiada praw rodzicielskich, zostały one ograniczone lub całkowicie zawieszone. Taki czyn powinien być więc zgłoszony na policję, gdyż według prawa karnego jest to przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego. Tak samo, jak w przypadku porwania rodzicielskiego, trzeba wystąpić do sądu opiekuńczego o ustalenie miejsca pobytu małoletniego i o jego odebrania. W przypadku kiedy opiekun, który dopuścić się uprowadzenia nie odda dziecka w ustalonym wcześniej przez sąd terminie, może on zlecić kuratorowi sądowemu przymusowe odebranie dziecka. Za uprowadzenie dziecka przez jednego z rodziców z ograniczonymi prawami rodzicielskimi grozi kara pozbawienia wolności.

Jak postępować w przypadku porwania rodzicielskiego?

Jeśli jesteśmy prawnymi opiekunami dziecka i nie wiemy, gdzie się ono znajduje, ponadto podejrzewamy porwanie przez drugiego opiekuna, powinniśmy ten fakt zgłosić Policji. Co ważne, miejsce zamieszkania małoletniego musi być ustalone. Musimy wypełnić wniosek o ustalenie miejsca zamieszkania razem z zabezpieczeniem miejsca zamieszkania, a następnie wniosek do sądu o nakaz wydania dziecka i wniosek o priorytetowe rozstrzygnięcie sprawy. Następnym krokiem jest wniosek o ograniczenie władzy rodzicielskiej z zabezpieczeniem. Ponadto, należy złożyć wniosek o zabezpieczenie realizacji obowiązku szkolnego w danym miejscu. W przypadku nieprzestrzegania obowiązku szkolnego grozi kara administracyjna, w wysokości 10 tys. złotych. Co ważne, od wniosku w tej sprawie niepobierane są żadne opłaty sądowe.

W przypadku, jeśli rodzic w określonym terminie nie wyda małoletniego, wtedy można zwrócić się znowu do sądu o pomoc w przymusowym odebraniu dziecka. Taką czynnością zajmie się kurator sądowy. Co ważne, jest on zobowiązany do odebrania dziecka od każdej osoby, nie jest więc ważne, z kim się aktualnie znajduje, jeżeli opiekun w okresie 3 miesięcy od postanowienia w dalszym ciągu nie wydał małoletniego.

Kurator biorący udział w tej sprawie powinien:

• sporządzić pisemną notatkę z przebiegu czynności,
• powiadomić o terminie swoich działań rodzica-wnioskodawcę,
• w razie konieczności może zażądać pomocy odpowiednich instytucji (Policji, pomocy społecznej).

Sąd wydaje postanowienie o odebraniu małoletniego, ale także ustala dany termin, w którym ma on zostać wydany wnioskodawcy. Postanowienie jest więc skuteczne i wykonalne od razu z momentem jego ogłoszenia. W sytuacji kiedy zawiadomienie nie da żadnych rezultatów, wówczas kurator kieruje do sądu opiekuńczego wniosek o zarządzenie w przedmiocie przymusowego doprowadzenia osoby zobowiązanej, aby złożony oświadczenie o miejscu przebywania dziecka.

W jaki sposób może pomóc prywatny detektyw?

Rodzic, którego dziecko zostało porwane może też skorzystać z pomocy profesjonalnej agencji detektywistycznej. Śledczy rozpocznie natychmiastowe poszukiwanie małoletniego. Ponadto, może on cały czas współpracować z Policą i przekazywać jej wszelkie cenne informacje. Dzięki detektywowi istnieje większa szansa na szybsze odnalezienie dziecka. Co ważne, agencja zajmuje się poszukiwaniem dzieci nie tylko na terenie naszego kraju, ale również na terenie całej Europy czy nawet świata. Warto pamiętać jednak o jednej ważnej kwestii. Nawet jeśli detektyw odszuka porwane dziecko, to jednak nie ma prawa do jego siłowego zabrania od danego opiekuna. Może jedynie powiadomić policę i czekać na czas jej przyjazdu oraz zawiadomić drugiego rodzica, który będzie miał całkowite prawo do zabrania małoletniego. Dużą zaletą zdecydowania się na usługi agencji detektywistycznej jest jej rzeczowe i sprawne działanie, jak i pozostanie w stałym kontakcie ze śledczym. Można być pewnym, że ta sprawa będzie dla niego priorytetowa w przeciwieństwie do spraw, jakimi zajmują się policjanci, gdyż jest ich spora ilość. Agencje detektywistyczne oferują najczęściej kompleksową pomoc w nagłych sytuacjach. Doświadczona firma wie jakie działania podejmować w przypadku porwania rodzicielskiego i jakie środki zastosować, aby dziecko było cały czas bezpieczne.

Jakie obowiązki ma prywatny detektyw?

Blog

Prywatny detektyw może kojarzyć się z osobą stojącą ponad prawem, jednakże jego obraz na srebrnym ekranie niema nic wspólnego z rzeczywistością. Osoba pracująca jako prywatny detektyw jest zobowiązana do przestrzegania wielu praw, jak i musi spełniać pewne podstawowe wymagania, aby uzyskać licencję. Podczas swojej pracy musi także postępować zgodnie z etyką zawodową.

Czym zajmuje się prywatny detektyw?

Detektyw jest w stanie pomóc nam praktycznie w każdej sprawie. Oczywiście agencje mogą specjalizować się w konkretnych sprawach i mieć w nich właśnie największe doświadczenia. Co ważne, taka osoba zajmie się naszą sprawą, o ile nie złamie przez swoje postępowanie, obowiązującego w naszym kraju prawa. Specjalista może prowadzić czynności śledcze na zlecenie osób prywatnych, klientów korporacyjnych oraz przedsiębiorców. Przeważnie jednak agencje pomagają w zakresie poszukiwań osób zaginionych i ukrywających się. Ponadto, gromadzą informacje i sprawdzają wiarogodność partnerów handlowych, wspólników czy kontrahentów. Często biorą udział w ujawnianiu zdrad i przygotowują niezbędną dokumentację do sądu, która przydaje się podczas sprawy rozwodowej. Detektywi przeprowadzają też śledztwa gospodarcze, zajmują się wykrywaniem podsłuchów i szpiegowskiego oprogramowania, prowadzą kontrobserwacje czy też sprawdzają historię wskazanych przez klienta osób. Prowadzą też śledztwa w sprawie porwań rodzicielskich.

W wielu przypadkach to właśnie skorzystanie z usług agencji detektywistycznych okazuje się lepszym rozwiązaniem i daje więcej korzyści, aniżeli zgłoszenie sprawy na policję. Jest tak między innymi w sytuacji zaginięcia danej osoby. Jeśli jest to osoba dorosła, wówczas policka może rozpocząć działanie dopiero po upłynięciu od jej zaginięcia 48 godzin. Prywatny detektyw może zacząć błyskawicznie, a więc od razu, kiedy się do niego zgłosimy z daną sprawą. To my decydujemy, kiedy śledczy ma zakończyć swoje działania. Nie można również oczekiwać, iż policja zajmie się weryfikacją pracowników, kontrahentów, wywiadem gospodarczym czy sprawdzeniem wierności partnera. W wielu sytuacja, to właśnie usługa takiej firmy jest najlepszym możliwym rozwiązaniem.

Jakimi sprawami zajmuje się detektyw?

Agencja detektywistyczna przyjmuje zlecenia od przedsiębiorstw, korporacji, osób prawnych i prywatnych. Zajmuje się przede wszystkim:

• obserwacjami,
• sprawami karnymi i cywilnymi,
• windykacją,
• rozwodami,
• analizą wiarygodności przedsiębiorstw,
• poszukiwaniem osób oraz mienia,
• weryfikacją kontrahentów, dokumentów, konkurencji, wspólników,
• weryfikacją pracowników,
• wykrywaniem oprogramowania szpiegującego,
• sprawdzeniem przeszłości firm oraz ich historii,
• sprawami spadkowymi i majątkowymi,
• monitoringiem legalnych GPS-ów,
• wywiadem gospodarczym,
• wykrywaniem podsłuchów,
• ustaleniami majątkowymi,
• poszukiwaniem informacji.

Co ważne, detektyw musi zachować pełną dyskrecję, w każdej interakcji z klientem oraz jego sprawą. Informacje ustalone podczas śledztwa mogą jednak razem z raportem zostać wykorzystane, jako legalny dowód w sprawie. Oprócz tego, należy pamiętać, że każdy specjalista może przetwarzać informacje w ramach prowadzonego śledztwa.

Obowiązki detektywa

Ustawa o usługach detektywistycznych określa obowiązki nałożone na śledczych, jak i ich uprawnienia. Do obowiązków zalicza się:

• okazywanie licencji na żądanie osoby, której czynności dotyczą,
• ustalenie tożsamości osoby zlecającej wykonanie usługi detektywistycznej,
• zachowanie w tajemnicy źródła informacji i okoliczności sprawy, o których śledczy powziął wiadomość w trakcie wykonywania zlecenia,
• przestrzeganie przepisów prawa, a także odmowy wykonania czynności nieetycznej albo niezgodnej z prawem,
• przestrzeganie wolności oraz praw człowieka i obywatela,
• zachowanie należytej staranności przy wykonywaniu wszelkich czynności,
• kierowanie się obowiązującymi zasadami etyki i lojalnością wobec klientów,
• sporządzenie końcowego pisemnego sprawozdania z wykonanych czynności,
• przekazanie sprawozdania z wykonanych czynności osobie zlecającej,
• poddawanie się okresowym badaniom lekarskim oraz psychologicznym.

Agencja detektywistyczna a obowiązujące prawo

Zakres działania detektywów w naszym kraju reguluje ustawa. Można w niej przeczytać, iż wszystkie działania operacyjne, którymi zajmuje się śledczy, nie mogą odwoływać się do czynności zarezerwowanych dla: służb specjalnych, wywiadu skarbowego, prokuratury i policji. Co ważne, ustawodawca nie daje żadnych szczególnych uprawnień agencjom detektywistycznym. Śledczy ma uprawnienie do przetwarzania danych osobowych zgromadzonych podczas śledztwa bez zgody osób, których dane te obejmują. Detektyw nie może jednak przekazywać informacji innym podmiotom. Musi on zachować pełną anonimowość swojego klienta i nie może dostarczać mu fałszywych tudzież niezweryfikowanych informacji. Bez zgody klienta nie może rozpowszechniać wyników śledztwa i wszystkich faktów bez zgody zlecającego. Agencja detektywistyczna nie jest uprawniona do przeszukiwania osób, domów, mieszkań, pojazdów czy legitymowania ludzi. Nie wolno jej także nikogo więzić i przetrzymywać bez jego woli. Ustawa o usługach detektywistycznych nie daje też prawa do korzystania ze środków przymusu bezpośredniego oraz broni palnej. Niewielki odsetek detektywów w naszym kraju nosi ze sobą broń. Oczywiście po spełnieniu pewnych wymagań można ją legalnie posiadać.

Jeśli chodzi o samoobronę, detektyw ma identyczne uprawnienia jak każdy obywatel Polski. Istotne są tutaj przepisy kodeksu, które jasno określają, co jest obroną konieczną oraz stanem wyższej konieczności. Osoba prowadząca śledztwo nie ma więc przyznanej szerszej niż każdy obywatel ochrony prawnej. Detektyw nie może umieszczać urządzeń namierzających i podsłuchów bez zgody danej osoby. Jest to niezgodne z prawem. Wykonując swoją pracę, śledczy musi zawsze przestrzegać przepisów prawa. Jest także zobowiązany do odmawiania podejmowania czynności, jeśli mogłyby one w jakiś sposób naruszać obowiązujące prawo. Agencje detektywistyczne prowadzą działalność gospodarczą, a więc muszą posiadać wpis do rejestru i opłacone ważne ubezpieczenie. Warto podkreślić to, iż detektyw musi być zawsze posiadaczem ważnej licencji, tylko wtedy może legalnie wykonywać swoją pracę.

Kto może ubiegać się o licencję?

Nie każda osoba może liczyć na otrzymanie licencji prywatnego detektywa. Istnieje parę wymagań jakie trzeba spełnić. Przede wszystkim:

• wiek minimum 21 lat,
• wykształcenie co najmniej średnie,
• niekaralność za przestępstwa umyślne,
• pełna gotowość do czynności prawnych,
• pozytywna opinia pozyskana od komendanta powiatowego policji,
• zdolność psychiczna do wykonywania zawodu potwierdzona orzeczeniem lekarskim.

Osoba starająca się o uzyskanie licencji detektywistycznej nie mogła również zostać kiedyś zwolniona dyscyplinarnie z takich instytucji jak: sąd, wojsko, prokuratura, Straż Graniczna, Policja, Biuro Ochrony Rządu, Agencja Wywiadu, Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego czy też jakikolwiek inny urząd administracji publicznej. T wymagania obejmuje okres 5 lat przed złożeniem wniosku o licencję detektywistyczną. Trzeba pamiętać, iż tylko osoby posiadającą taką licencję mogą wykonywać zawód detektywa. Mają one obowiązek prawny do ukazania licencji, jeśli ktoś będzie o to prosił. A więc każda osoba ma prawo do spisania z licencji podstawowych informacji, takich jak imię i nazwisko, jak i nazwę jednostki wydającą licencję. Detektyw zobowiązany jest do poddawania się okresowym badaniom lekarskim oraz psychologicznym.

Pozostałe obowiązku detektywa

Trzeba również wspomnieć o tym, że osoba pracująca na tym stanowisku musi przestrzegać wolności i praw człowieka, i obywatela, a także zawsze działać zgodnie z przyjętymi normami etycznymi. Ponadto, śledczy musi być lojalny wobec swoich klientów i przekazywać im jedynie sprawdzone i rzetelne informacje. Na koniec swojego działania musi także dokonać pisemnego sprawozdania z przeprowadzonych czynności, które może być później użyte jako dowód w sądzie. Co ważne, jest on objęty tajemnicą służbową, a więc żadnych danych nie może przekazywać osobom trzecim.

Adam Rangotis